Disney Villainous

Ik weet niet meer HOE ik erop ben gekomen, maar plots zat ik op de amazon-pagina van het Disney Villainous spel. Na een uurtje research en overwegen (even wat reviews lezen), besloot ik (toch een beetje impulsief) het spel te kopen. Ondertussen heb ik het spel al een paar keer gespeeld (een keer alleen, for the hang of it te krijgen), daarna met Het Lief en een keertje met twee vriendinnen bij.

Het spel

Iedere speler krijgt een personage. Deze personage heeft een bepaald doel om te vervullen, het is dus voor ieder personage anders, gelukkig heeft het spel foldertjes voor elke speler waarop het doel van elk personage staat en kan je elkaar in het oog houden. Op Prince John na, kende ik elk personage wel goed en wou ik ze allemaal wel eens uit proberen.

Elke speler heeft zijn eigen realm (een soort bordje), een eigen deck en een fate-deck. Elke beurt moet je een plaats opschuiven in je realm en op elke plaats staan er bepaalde acties. De plaats bepaald zo bijvoorbeeld of je je allies tegen de heroes kan laten vechten, of je een kaart mag spelen, of je iemand anders mag gaan pesten, hoeveel power-coins (waarmee je kaarten betaalt) je krijgt… .

Een speler heeft altijd vier kaarten in zijn hand en gelukkig zijn er discard tegels, waarbij je dus kaarten uit je hand mag wegdoen. Op het einde van de beurt trek je altijd bij tot vier kaarten. Vandaar dat er dus wel een beetje geluk in het spel is. Af en toe staat er op je bord een fate icoontje en mag je uit de witte kaarten van de tegenstander een hero trekken (of deze die er al zijn sterker maken). Deze kaarten zijn bedoeld om je af te remmen. Je kan er (soms) voor kiezen om deze niet te verslaan, maar hero’s dekken twee handelingen af die je per beurt kan doen. Gelukkig betekenen hero’s niet dat je plots niks meer kan doen en je kan nog steeds winnen zonder de hero’s te verslaan, maar dat kost je dan heel veel tijd.

Het spel eindigt dan als één van de villains zijn doel heeft bereikt. Voor sommigen is dat een doel die ze aan het begin van een beurt moeten halen (wat betekent dat als ze het doel bereikt hebben, alle spelers nog één ronde hebben om ze eventueel tegen te houden via fate kaarten). De beide spelen die ik heb gespeeld waren eigenlijk vrij evenwichtig en ik moet zeggen dat met mijn vriendinnen we met twee waren waarbij het echt héél nipt was, toen ik speelde met Het Lief waren we beiden bijna uit (maar natuurlijk won ik in beide gevallen).

Het spel is trouwens gemaakt tot zes spelers, maar ik denk dat het ideaal aantal spelers op drie-vier ligt. Als je met meer dan drie of vier speelt, dan duurt het nogal lang tot je terug aan beurt bent, speel je met twee dan moet je steeds dezelfde persoon “aanvallen”, het is leuker om eens verschillende mensen te ambeteren.

The good

De vormgeving, allereerst, is heel erg mooi. De kaarten voelen ook mooi aan, er zat zeker best wel wat werk in. Daarnaast zijn de pionnen ook héél erg mooi. Het spel is zo gemaakt dat zelfs als je bijna uit bent, je nog steeds een loer kan gedraaid worden door je tegenspelers en toch nog niet uit zijn.

Daarnaast vind ik het asymmetrisch aspect van het spel heel erg leuk: zeker omdat ik het spel zelf bezit. Als we een nieuw spelletje opstarten, ben ik niet verplicht om steeds hetzelfde personage te spelen en ontdek je weer elke keer nieuwe dingen.

Toen ik met mijn vriendinnen speelde, waren we dus met twee bijna uit, maar de derde persoon was nog redelijk ver van het doel. Sommige personage’s zijn denk ik beter gebalanceerd op elkaar dan andere. Ik vond het nog best goed, maar ik denk dat er ook spelletjes komen waar dat helemaal niet zo voelt.

The minder good

Het duurde even voor alle mechanics duidelijk waren, toen ik met mijn vriendinnen speelde, was het na ongeveer drie vierde van het spel duidelijk wat nu overal precies voor diende. Dat zorgt er voor dat het spel soms wat langer kan duren, met twee hebben we er een dik uur over gespeeld, ik denk met drie was het gauw anderhalf uur. Natuurlijk: eens je het spel hebt gespeeld, heb je het wel onder de knie en gaat het sneller.

Daarnaast is er wel weinig interactie met de andere spelers, op fate-kaarten na. Het is jammer dat je bijvoorbeeld geen eigen kaarten hebt waarmee je andere personages kan gaan dwarsbomen. Het spel is trouwens redelijk afhankelijk van geluk: in het spel met mijn vriendinnen hadden we één hero snel uit het fate-deck kunnen leggen, waardoor ze héél wat vertraging heeft opgelopen.

En natuurlijk de portie geluk die je nodig hebt: het feit dat je afhangt van kaarten, dat is iets wat je zelf leuk vindt, of juist helemaal haat. Als je helemaal into strategieën bent en dat je op kennis moet winnen zonder al te veel geluk, dan gaat dit spel niet echt iets voor jou zijn.

Villainous is een spel voor idealiter drie à vier mensen die houden van Disney en assymetrische gameplay en waarbij er een kleine portie geluk komt kijken.

Villainous kocht ik op amazon.de